Dit is wat zij hem vroeg
Hoe hongerig hij was
Of hij gevoel van zwakte droeg
Bijna onthulde hij zijn verlangen
Haar marcherende stappen
Op zijn slagveld te vangen
Zwanger van belofte
Testend haar kracht
Wat doch rap verstofte
“Kijk, hier is het raam
En de zon, het is goud, rijk!
Hoewel de lucht, grijs van blaam”
Vol van vredige angst
Klonk haar stem, niet onzeker
Maar voor herhaling het bangst
Omhuld door haar gele lokken
Verstrikt in zijn witte haar
Trilde hij bijna onverschrokken
En hij wilde meer
Dan hij ooit zeggen kon
Een risico van nooit weer
Hij wendde zich af
Zou niet meer naar haar kijken
Hoe een straf
“Ik wil leven als een eerlijk man
Om alles te krijgen wat ik verdien
En alles te geven wat ik kan”
Zij schuivelde toen hij nog zei:
“jouw wegen zijn heel vreemd”
Sprak zich daarmee vrij
En haar kroon die viel
En ze dacht dat ze zou breken
Een zware kras op haar ziel
Ze nam hem mee naar het plein
Vroeg hem daar te wachten
Ze zou maar even weg zijn
In de verte hoorde hij haar
Voetstappen in het zand
En een laatste vonk sprong daar
Werd gedood, nog immer
Wachtend op haar woord
Het witte haar nu grimmer
Vermoeid schuifelde hij terug
Naar zijn gekozen eenzaamheid
Last intens zwaar, gekromde rug
Wachtend op de ijdele strijd
In zaken van gevoel. Wenste hij
Betonnen voetstappen in de tijd
Vol van verborgen Kracht
Een spiegel om in te kijken
Want zijn kern. Die was zacht.
- Hemieo Enmeer
Comments