De kussen van zijn mond
Omdat voelen hem ontsnapt
Laten duizend doden sterven
Lichaamssappen in waarheid vertrapt
Zijn gedicht dat niet kan rijmen
In schrale zoektocht naar de zegen
Naar versies van een Samen,
IJdel gebruik, een reiken naar de regen
Rest hem slechts het stampen in de plas
Met niets dan blauwe dagen
Terwijl de wereld rond hem dondert
En de hemel zich blijft verlagen
Verloren loopt hij in verlangen
Staat hij open voor wat zich sluit
Nu zijn alles offerend denkbeeld
Tot as elk mits of stel vergruisd
Leer ik een teveel te laten
Terwijl het weggaan zacht beklijft
Zie ik romantiek vergaan
Leer geloven in wat blijft
In zijn doorgedraaide tijd
Terwijl hij sterft, in eenzame val
Herinner ik hem en roep
Opdat hij mij als vriend herkennen zal
Als een zaadje dat zich nestelt
Diep weggestopt doch dichtbij
Zijn falen en zijn glorie
Zijn kern weerspiegelt in mij
Op die plek waar hij niemand kent
In zijn krochten van verdriet
Bij zijn verdrinken in de stilte
Blijf ik tot hij mij weer ziet
Hemieo Enmeer